Celem skryptu jest przedstawienie systemu finansowania ochrony środowiska funkcjonującego w Polsce. W sposób syntetyczny omówione zostały wybrane zarówno źródła, jak i formy finansowania przedsięwzięć proekologicznych.

Dobór rzeczowy omawianych problemów jest zgodny z programem przedmiotu Finanse ochrony środowiska realizowanym na wydziale Gospodarki Regionalnej i Turystyki Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. W związku z tym autorzy skupili się przede wszystkim na podstawowych instrumentach (opłatach i karach) stosowanych w polskiej polityce środowiskowej oraz na najważniejszych źródłach finansowania ochrony środowiska w sektorze publicznym.

Skrypt składa się z czterech rozdziałów. Rozdział pierwszy zawiera szczegółową charakterystykę opłat i kar ekologicznych tworzących polski system finansowania ochrony środowiska. W tej części skryptu przedstawiono również pożądane kierunki zmian w funkcjonowaniu opłat i kar ekologicznych w Polsce.

Rozdział drugi poświęcony jest funduszom celowym finansującym zadania z zakresu ochrony środowiska w Polsce. Omówiono przede wszystkim źródła i kierunki przeznaczania przychodów tych funduszy. W rozdziale przedstawione są również zalety i wady systemu ekologicznych funduszy celowych.
W rozdziale trzecim omówione zostały aspekty związane z finansowaniem ochrony środowiska w Polsce ze środków pomocowych Unii Europejskiej. Jako pierwsze przedstawione zostały formy pomocy finansowej udzielonej na ochronę środowiska w Polsce w okresie przedakcesyjnym. Następnie zaprezentowano rolę funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności w okresie programowania 2004-2006, a także w nowej perspektywie finansowej obejmującej lata 2007-2013. Dalsza część rozdziału poświęcona jest roli funduszu Life w finansowaniu polityki ochrony środowiska na szczeblu Unii Europejskiej.

Rozdział czwarty prezentuje pozostałe zagraniczne źródła finansowania ochrony środowiska w Polsce. Szczególną uwagę poświęcono fundacji Ekofundusz zajmującej się konwersją polskich długów zagranicznych na przedsięwzięcia ekologiczne. W dalszej części rozdziału omówiono możliwości uzyskania wsparcia ze środków tzw. mechanizmów finansowych utworzonych przez państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Rozdział zamyka charakterystyka Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy, będącego jednym z najnowszych zewnętrznych źródeł finansowania inwestycji związanych z ochroną środowiska w Polsce.

W publikacji zawarte są wyniki analiz funkcjonowania polskiego systemu finansowania ochrony środowiska. Wyniki te (przedstawione często w postaci tabel i rysunków) dotyczą w szczególności przychodów i wydatków ekologicznych funduszy celowych, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej oraz Fundacji Ekofundusz. Zakres czasowy zamieszczonych w pracy analiz obejmuje zasadniczo lata 2002-2007. W przypadku natomiast środków zagranicznych dostosowany jest on do okresu ich funkcjonowania.